Samorząd Uczniowski Zespołu Szkół Ponadgimnazjalnych im. Jana Pawła II w Radzyniu Podlaskim:

Czytaj więcej

Uniwersytet Marii Curie- Skłodowskiej w Lublinie ogłosił w maju 2010. konkurs dla młodzieży szkół ponadgimnazjalnych „Opowiem ci swoją historię”. Uczniowie mieli za zadanie dotrzeć do osób starszych i spisać ciekawe opowieści o przeszłości, które nigdzie do tej pory nie były publikowane.  W konkursie udział wzięły Katarzyna Sobota i Anna Matysiak- uczennice  z klasy 2la Zespołu Szkół Ponadgimnazjalnych im. Jana Pawła II w Radzyniu Podlaskim. Efektem ich pracy jest poniżej zaprezentowana opowieść o dawnym Radzyniu, nagrodzona II miejscem w konkursie.

Historia w prywatności – opowieść o przedwojennym Radzyniu Pani Hanny Kwasowiec z domu Próchniewicz, lat 87

Trochę genealogii
Nazywam się Halina Kwasowiec, z domu Próchniewicz. Jestem radzynianką z dziada pradziada. Moja rodzina od pokoleń związana była z Radzyniem. Próchniewiczowie  mieszkali przy ulicy Warszawskiej. Dziadkowie zostali wywiezieni przez Rosjan w czasie pierwszej wojny światowej. Po wojnie ( w roku 1920 albo 1921) wrócili z dziećmi do Radzynia. Dziadek poszedł na Gubernię do pracy jako rządca. Jeden z jego braci był tłumaczem (znał francuski, rosyjski, niemiecki), drugi był lotnikiem, trzeci buchalterem, a najmłodszy, ten, który tu mieszkał, poszedł do pracy w rzemiośle. Znam wszystkie rodziny pochodzące z Radzynia. Wystarczy, że usłyszę nazwisko i już wiem, czy to są rodowici  radzynianie czy nie. Przed wojną Radzyń nasze miasto było małe i wszyscy się znali. Wiele rodzin jest spokrewnionych, ponieważ zawierano związki małżeńskie pomiędzy osobami mieszkającymi w Radzyniu. Czytaj więcej

Wanda Woźniak – Moje wspomnienia z Syberii cz.4

IV. Kazachstan

Świąt Wielkanocnych nigdy nie obchodziliśmy. Po pierwsze nie wiedzieliśmy, kiedy wypadały (nie mieliśmy kalendarza), a po drugie, nie było nigdy dni wolnych od pracy. Miejscowi Rosjanie, czy Niemcy obchodzili Wielkanoc na 1-go maja, bo to był dzień wolny od pracy. Zresztą, jakie to święta, kiedy zawsze panował głód. A w pracy zapominało się o świętach. Jedno, co przypominało nam Ojczyznę, to wiosenny step. Wprawdzie wiosna tam trwała zaledwie trzy tygodnie, ale wtedy step rozkwitał cudnymi kwiatami. Nie do uwierzenia, tam kwitły tulipany, narcyzy, hiacynty, wszystkie drobne, ale takie piękne. Zieleń soczysta, dziki czosnek, szczaw. wiosną step nas karmił. Zbieraliśmy szczaw, czosnek. Rosła taka trawa, z której nasion robiliśmy ,,lepioszki” (placki). Ale nie trwało to długo. Przyszło słońce, upały do 40°C i step zamieniał się w spalony słońcem ugór. Jak okiem sięgnąć pustka, ani jednego drzewa. A reszty dopełniały tabuny bydła i owiec oraz wielbłądy. Nigdy w Polsce nie widziałam tak pięknych kwiatów, które tam rosły w stepie.

Czytaj więcej